Ein rar dag

Har kjent på triste og gode ting. Grått mykje. Fått veldig gode klemmar, og helsingar som har varma enormt. Har ikkje fått svart på ei einaste ei. Men dei har betydd mykje. Har køyrt femti mil, og er no på ferja på veg for å ikkje treffe far min meir. Aldri meir. Det er så ufatteleg at eg har ikkje ord for det. Eg er 37 år i dag, og eg kjenner meg som ein jentunge akkurat no. Eg treng han litt til. Som det fundamentet han og mor mi alltid hare vore for meg. Som den interessante samtalepartnaren han alltid har vore. Som mykje meir. Og i løpet av dagen har eg høyrt "historia" etablere seg. Historia om kva som skjedde. Setningane i rekkefølgje som kjem ut av munnen min når eg snakkar med folk og fortel kva som har skjedd. Og alt medan eg ser og høyrer det heile litt utanfrå. For det har ikkje gått opp for meg endå. No skal eg køyre av ferja og til bårehuset for å sjå far min. Eg ønskjer meg å kunne late att augene og når eg let dei opp igjen så er alt som det var i går.