Why the blank face....

Omsider har eg fått namn på noko eg har slite med så lenge eg kan hugse. Ei lite google-søk unna fann eg Prosopagnosi. Eller ansikt-blindheit.Så lenge eg kan hugse har eg slite med å kjenne igjen folk.

Det gjeld ikkje alle. Ikkje familie, folk eg kjenner, eller er nære.

Men folk eg treff for første og andre gong, og spesielt om eg treff dei i ”uvante situasjonar”.

Etter tredje gong brukar det å vere greit. 

Då kan eg puste letta ut. Før det går eg og er litt redd for å dumme meg ut igjen. 

Eg har ikkje tal på kor mange gongar eg har stått der med småraude kinn og skjønt at eg har snakka med nokon tidligare, og at det er åpenbart at eg ikkje hugsar ansiktet deira. 

Eg hugsar vanlegvis samtalen, og om eg fekk tid til det kunne eg nesten gjenfortalt den i detalj. Kanskje var akkurat dette mennesket nokon eg hadde ein kjempefin prat med, som eg satte veldig stor pris på, nokon som gjorde stort inntrykk på meg. Men så er det likevel gode sjansar for at eg likevel ikkje vil hugse om vedkommande var ung eller gamal, hadde kort eller langt hår. Og om eg hugsar det er det lite sannsynlig at eg vil greie å skilje vedkommande frå andre menneske eg har møtt som har omlag same hårlengde eller alder.  

Og så står eg der då og skjønar at eg har fått eit anna menneske til å føle seg uviktig og uinteressant.

 

Det seier seg sjølv at jobbskifter, som eg har vore oppe i den siste tida, ikkje er heilt enkle for slike som meg. Eg er framleis så ny at eg har lov til å slite med å hugse folk, men om ei stund, når folk begynner å forvente at eg skal kjenne dei att, blir det vanskelegare for meg. Då blir det plutseleg massevis av potensielt vanskelege situasjonar rundt meg. For kven er den dama som seier hei på t-bana. Eller han som stoppar for å slå av ein prat på gata. Korleis i all verda skal eg finne han som eg har helst på to gongar tidligare og som med rette trur eg veit korleis han ser ut.

 

Etter å ha lest om fenomenet har eg skjønt at eg ikkje er av dei som er verst ramma. Somme har det så ille at dei berre kjenner att sine eigne born på kleda dei har på seg. Der er heldigvis ikkje eg. Eg kjenner att folka som er i livet mitt. Folk eg har kjent lenge, og familien min i mange ledd.
Det er dei som er i randsona eg slit med.  

 

Og det er ikkje slik at eg synest at folk er uinteressante. At eg rett og slett ikkje gidd å engasjere meg nok i menneska eg møter. Er mest opptatt med meg sjølv. Eg er utruleg glad i å møte menneske, og det er få ting som gir meg meir energi og glede enn samvær med andre.

 

Det er ikkje anna å gjere enn å prøve å handtere det på ein konstruktiv måte, og eg er i ferd med å bli eir racer på teknikkar for å hugse. Eg vil f.eks prøve å trigge den bevisste hugsinga mi. Så når eg treff nye folk seier eg til meg sjølv: ”kort mørkt hår, liknar litt på xxx, snakkar sørlandsdialekt, på min alder”. Og gjennom at eg "høyrer" meg sjølv seie det. den bevisste handlinga det er, er også sjansane større for at eg hugsar vedkommande neste gong. Men eg treng konteksten. Treff eg vedkommande på Rema er eg i store vanskar. Skiftar dei klede, eller klipper seg er det også problematisk.

Facebook har også vore ei stor hjelp. Somme gonger kan det verke som om eg må ha sett folk eit visst antall gonger, før eg har nådd nivået der ansiktet deira faktisk festar seg i bevisstheita mi. Så takka vere FB så hugsar eg langt betre kven folk er, fordi eg ser fjeset deira oftare enn eg ville gjort elles.

Og på jobb har ein telefonliste med bilete av dei ansatte. Eg er djupt og inderleg takknemlig for at nokon ein gong kom på den ideen.

 

Ein annan positiv ting er at det gjer at eg ser meir enn utsjånaden. 

Og for meg er det slik at opplevelsen av eit menneske alltid trumfar korleis dei ser ut. Og det er jo strengt tatt ein positiv ting. For når eg kjem så langt at eg verkeleg legg merke til utsjånaden til nokon så har eg allereide opplevd eit menneske og fått eit inntrykk av vedkommande. Det endrar seg ikkje av at eg legg merke til at vedkommande f.eks er slåande lik Angelina Jolie/Brad Pitt. Då blir det meir som kuriosa. 

Men om du syntes eg var litt rar då du traff meg på butikken, og du prøvde å helse, så veit du no kva som er grunnen. Det er berre ein ting å seie: beklager. feilen ligg hos meg. 

Gje meg litt tid så hugsar eg deg snart!!